İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karmelita isminin anlamı: Rab `ın bağ. Karmelita ismi İbranice kökenli bir Kız ismidir.
Karmelita İsminin Anlamı Nedir? Karmelita İsminin AnaliziKarine: övme
Angelita: Angel / Melek
Karnaim: boynuzları
Amita: sınırsız
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Terisita: Orakçı
Lalita: Zarif, tatlı
Pepita: Rab ekleyebilir miyim
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Janita: Tanrı'dan hediye.
Ranita: Sevinçle şarkı
Nurita: Kırmızı ve sarı çiçekleri ile çiçek
Karis: Grace;
Karissa: Okşamak
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karessa: çok sevgili
Karisa: çok sevgili
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Margarita: inci
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Karakız: Esmer kız.
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Yonita: Güvercin
Kariina: bulundu
Marguerita: süs
Evita: hayat veren
Karima: Noble, cömert
Juanita: Tanrı merhametlidir
Karmit: Rab `ın bağ
Babita: yabancı
Karyan: karanlık bir
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Lirita: Şiirsel.
Karmelita: Rab `ın bağ
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Melita: hayata küsmüş
Karadut: Siyah renkli dut.
Karındaş: Kardeş.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Karlık: Kar kuyusu.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karaşın: Esmer.
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karaduman: Siyah duman.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Karim: cömert
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Karacan: Esmer kimse.
Karatün: Karanlık gece.
Karatekin: Esmer kimse.
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karabey: Esmer, yağız bey.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karpos: Kâr
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Kartay: Yaşlı, pir.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Karasal: Kara ile ilgili.
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Karsten: İsa şöyle bir
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karlu: Karlı.
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karasu: Ağır akan su.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karluk: Türk boylarından biri.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Kelita: Kabul edilen bir veya topal bir
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karmel: Bağ
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Kareem: Cömert
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.