İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karaca isminin anlamı: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer. Karaca ismi Türkçe kökenli bir Kız ismidir.
Karaca İsminin Anlamı Nedir? Karaca İsminin AnaliziKarakız: Esmer kız.
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Karyan: karanlık bir
Karis: Grace;
Karisa: çok sevgili
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karessa: çok sevgili
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karissa: Okşamak
Karmelita: Rab `ın bağ
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Kariina: bulundu
Karine: övme
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Raca: değersiz iyi-için-bir şey
Karmit: Rab `ın bağ
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karima: Noble, cömert
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Karnaim: boynuzları
Karadut: Siyah renkli dut.
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Karatün: Karanlık gece.
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karabey: Esmer, yağız bey.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Aca: Amca, ağabey. 2. Güçlü kuvvetli, başladığı işi bitiren. 3. Büyük
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karpos: Kâr
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Alaca: 1. Birkaç rengin karışımından oluşan renk. 2. Birkaç renkli iplikten yapılmış dokuma. 3. Ağaçta ilk olgunlaşan meyve.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Omaca: 1. Bel kemiği. 2. Topuk kemiği.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Ithaca: Ulysses Anasayfa
Karlu: Karlı.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karasu: Ağır akan su.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karsten: İsa şöyle bir
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karındaş: Kardeş.
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Karacan: Esmer kimse.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Atmaca: Kartalgillerden, ava alıştırılabilen küçük yırtıcı bir kuş.
Karlık: Kar kuyusu.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karasal: Kara ile ilgili.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karmel: Bağ
Kartay: Yaşlı, pir.
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Karaşın: Esmer.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Karaduman: Siyah duman.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Kareem: Cömert
Karatekin: Esmer kimse.
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karluk: Türk boylarından biri.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Karim: cömert
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.