İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karık isminin anlamı: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış. Karık ismi Türkçe kökenli bir Erkek ismidir.
Karık İsminin Anlamı Nedir? Karık İsminin AnaliziKarine: övme
Kariina: bulundu
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karyan: karanlık bir
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Karima: Noble, cömert
Karnaim: boynuzları
Karissa: Okşamak
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karadut: Siyah renkli dut.
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Karmelita: Rab `ın bağ
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Karisa: çok sevgili
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Karakız: Esmer kız.
Karessa: çok sevgili
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Karis: Grace;
Karmit: Rab `ın bağ
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karabey: Esmer, yağız bey.
Şarık: Parlak, parlayan.
Karlık: Kar kuyusu.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karatekin: Esmer kimse.
Karatün: Karanlık gece.
Karmel: Bağ
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Arık: 1. Temiz, saf, duru. 2. Zayıf, cılız. 3. Su yolu, ark. 4. Dere, çay. 5. Fidan dikilen yer.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Kartay: Yaşlı, pir.
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karlu: Karlı.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Tarık: Sabah yıldızı
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karasu: Ağır akan su.
Karaşın: Esmer.
Karacan: Esmer kimse.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karim: cömert
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karluk: Türk boylarından biri.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karsten: İsa şöyle bir
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karaduman: Siyah duman.
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karındaş: Kardeş.
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Kareem: Cömert
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Karasal: Kara ile ilgili.
Karpos: Kâr
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş