İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karabaş isminin anlamı: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday. Karabaş ismi Türkçe kökenli bir Erkek ismidir.
Karabaş İsminin Anlamı Nedir? Karabaş İsminin AnaliziKarnaim: boynuzları
Karissa: Okşamak
Karis: Grace;
Karmit: Rab `ın bağ
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Karadut: Siyah renkli dut.
Karine: övme
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Karima: Noble, cömert
Karessa: çok sevgili
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Karyan: karanlık bir
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Karmelita: Rab `ın bağ
Kariina: bulundu
Karakız: Esmer kız.
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karisa: çok sevgili
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Gürbaş: Güçlü, kuvvetli kimse.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karim: cömert
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Bozbaş: Yiğit delikanlı.
Sezginbaş: Sezme yeteneği olan, duygulu, anlayışlı.
Demirbaş: Başı demir gibi sağlam olan kimse.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Gedikbaş: Ayrıcalıklı kimse.
Diribaş: Açıkgöz, kurnaz.
Karmel: Bağ
Çelikbaş: Güçlü, kuvvetli kimse.
Karındaş: Kardeş.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Karluk: Türk boylarından biri.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Altınbaş: Üstün nitelikli, değerli kimse.
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Doğanbaş: Doğan, dünyaya gelen kimse.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Tekebaş: Mert, sözünün eri olan kimse.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Sübaş: Askerin başı, komutan. - bk. Sübaşı
Karpos: Kâr
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Yücebaş: Yüksek, büyük, ulu kimse.
Karaşın: Esmer.
Erbaş: İhtiyaçları devletçe karşılanan onbaşı ve çavuş rütbesindeki asker.
Özbaş: Gerçek önder, kılavuz.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Balıbaş: Ermiş kimse.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Oğulbaş: İlk doğan erkek çocuk.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karlu: Karlı.
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karaduman: Siyah duman.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
İlbaş: Bir ülkenin başı, hükümdar.
Kareem: Cömert
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Okbaş: Usta ok atıcısı.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Aybaş: "Ey lider, önder!" anlamında kullanılan bir ad.
Arbaş: Sarışın, mavi gözlü kimse.
Dalbaş: Koruyucu.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Kocabaş: Yaşlı, saygın kimse.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Karatün: Karanlık gece.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karsten: İsa şöyle bir
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karabey: Esmer, yağız bey.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Ulubaş: Yüce, saygın kişi.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Kartay: Yaşlı, pir.
Arıbaş: Dürüst, güvenilir kimse.
Karacan: Esmer kimse.
Karasu: Ağır akan su.
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karakan: Bir tür dağ ağacı.