İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karabaş isminin anlamı: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday. Karabaş ismi Türkçe kökenli bir Erkek ismidir.
Karabaş İsminin Anlamı Nedir? Karabaş İsminin AnaliziKaressa: çok sevgili
Kariina: bulundu
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Karmelita: Rab `ın bağ
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Karyan: karanlık bir
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karmit: Rab `ın bağ
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Karadut: Siyah renkli dut.
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Karissa: Okşamak
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karis: Grace;
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karnaim: boynuzları
Karima: Noble, cömert
Karisa: çok sevgili
Karakız: Esmer kız.
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karine: övme
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Dikbaş: İnatçı, dik kafalı, direngen, gururlu kimse.
Çelikbaş: Güçlü, kuvvetli kimse.
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Kartay: Yaşlı, pir.
Karatekin: Esmer kimse.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karaşın: Esmer.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karaduman: Siyah duman.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Arbaş: Sarışın, mavi gözlü kimse.
Bozbaş: Yiğit delikanlı.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Ulubaş: Yüce, saygın kişi.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Sezginbaş: Sezme yeteneği olan, duygulu, anlayışlı.
Karmel: Bağ
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Kareem: Cömert
Diribaş: Açıkgöz, kurnaz.
Dalbaş: Koruyucu.
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Erbaş: İhtiyaçları devletçe karşılanan onbaşı ve çavuş rütbesindeki asker.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Altınbaş: Üstün nitelikli, değerli kimse.
Karasu: Ağır akan su.
Baybaş: Zengin, ileri gelen, saygın kimse.
Karpos: Kâr
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Oğulbaş: İlk doğan erkek çocuk.
Doğanbaş: Doğan, dünyaya gelen kimse.
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Gedikbaş: Ayrıcalıklı kimse.
Arıbaş: Dürüst, güvenilir kimse.
Balıbaş: Ermiş kimse.
Karındaş: Kardeş.
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karatün: Karanlık gece.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karluk: Türk boylarından biri.
Sübaş: Askerin başı, komutan. - bk. Sübaşı
Karabey: Esmer, yağız bey.
Kocabaş: Yaşlı, saygın kimse.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Özbaş: Gerçek önder, kılavuz.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Tekebaş: Mert, sözünün eri olan kimse.
Gürbaş: Güçlü, kuvvetli kimse.
Karacan: Esmer kimse.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karlu: Karlı.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
İlbaş: Bir ülkenin başı, hükümdar.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Demirbaş: Başı demir gibi sağlam olan kimse.
Karim: cömert
Karasal: Kara ile ilgili.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Aybaş: "Ey lider, önder!" anlamında kullanılan bir ad.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karsten: İsa şöyle bir
Yücebaş: Yüksek, büyük, ulu kimse.
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karabudun: Esmer milletten olan.